سفر که گریه ندارد

سفر که گریه ندارد...

سفر که گریه ندارد...

سفر که گریه ندارد...

سفر که گریه ندارد...

گور شد، گهواره، آری بنگرید اینک زمین رااین دهان وا کرده، غران اژدهای سهمگین راقریه خواب و کوه بیدار است و هنگامه شبیخونتا بکوبد بر بساطش، صخره‌های خشم و کین رامرگ من یا توست بی‌شک، آن ستون، آن سقف، آنک!کاینچنین از ظلمت شب، بهره می‌گیرد کمین را مادری آنک به سجده در نماز وحشت خودخسته می‌ساید به خاک کودکان خود جبین رادخترک خاموش بهتش برده از تنهایی خودمی‌کشد بر چشم‌های بی‌نگاهی آستین رانوعروسی، خیره در آفاق خون‌آلوده، در چنگ می‌فشارد جامه‌ی خونین جفت نازنین را«باز می‌پرسی که‌ها مردند؟ می‌گویم: که زنده‌ست؟!»پیرمرد انگار با خود، زیر لب، می‌موید این رادیگری سر می‌دهد غم‌ناله‌ی شکر و شکایت:تا کجا می‌آزمایی ای خدا، این سرزمین را؟کودکان، از خواب این افسانه، بیداری ندارندبا که خواهد گفت مادر، قصه‌های دل‌نشین را؟از تمام قریه، یک تن مانده و دیگر کسی نیستتا کشد دست تسلا بر سر، آن تنهاترین رامرده چوپان و نی‌اش افتاده، خون آلود، جایی.خسته در وی می‌نوازد باد آهنگی حزین را (حسین منزوی)برچسب‌ها: زلزله, گور, دهان وا کرده, زمین سفر که گریه ندارد...

 

آهای بارون پاییزی

کی گفته تو غم انگیزی

تو داری خاطراتم رو تو ذهن کوچه میریزی...

داره بارون میاد

کوچه بازم لبریز احساسه

هنوزم نم نم بارون صدای ما رو می شناسه

برچسب‌ها: بارون پاییزی, کوچه, خاطره, صدا سفر که گریه ندارد...

سفر که گریه ندارد...

سفر که گریه ندارد...

سفر که گریه ندارد...